უბალოდ ვზივარ და ვფიქრობ... ვფირქობ წერაზე, აი ხშირად წერ და ვერ იგებენ რას წერ და რა ტრაილებს შენს სულში და რისი გადმოცემა გინდა და ვეძებ, გადმოცემის გზებს ვეძებ. მინდა უფრო ბევრს გავუზიარო ჩემი სულის ორომტრიალი და ამიტომაც ვეძებ გზებს. და ჩემს გზასაც ვეძებ, არვიცი მე ჩემს თავს საით მივაქანებ ან თვითონ ცხოვრება საით მიმაქანებს მე. ხანდახან ვფიქრობ, რომ ცუდად დავასრულებ. ვგრძნობ რომ ძალიან ახლოს ვდგავარ როგორც წარმატებასთან და ასევე სიკვდილთან. ან ერთს ჩავეხუტები ან მეორეს. სიკვდილთან ჩახუტება კი ყველაზე რეალურია...
და ხანდანაც წერის უაზრო სურვილი მომეძალება, მინდა ვწერო და ვწერო გაუჩერებლად, ხანდახანაც ის ბეღურა მომაწყდება შეყვარებული, რომ არის და მეუბნება როდის უნდა დავასრულო, მეუბნება, რომ კარგი ბეღურაა და მეჩხუბება მისი ცხოვრების დაწერას, რომ დავპირდი რატომ არ ვუსრულებ... ის ხომ ძალიან საყვარელი ბეღურაა. მოდიან და მეუბნებიან რომ მათზე დავწერო, რამდენნი არიან, თავსაც ვეღარ ვუყრი, რომ ერთად დავალაგო და ლაპარაკობენ და ლაპარაკობენ და დარდობენ, ხანდახან უხარიათ კიდეც ხან რა ხან რაა. ხმებივით ჩამესმის მათი დარდები, ფიქრები, ხეების შრიალი და ვგრძნობ იმ ზღვის სუნს სადაც ჩემი პერსონაჟი ჩამომჯდარა.
მე რა მინდა?! მინდა შევძლო და ვისწავლო ის რაც განსაზღვრული მაქვს და შევძლო თუნდაც ვიყიდო მანქანა და შევიქმნა პირობები, ისე რომ არ გავრეკო და დრო მქონდეს ძალიან ბევრი ვწერო ჩემს პერსონაჟებზე და მინდა ოდესმე ხალხმა ჩემი პერსონაჟები შეიყვარონ, იმიტომ რომ მე მიყვარს ისინი. აი მალე გადმოვლენ წერილებში და იმედი აქვთ რომ ისევე შეიყვარებენ სხვები, როგორც მიყვარს მე.
ჩემი ბეღურა ში კი ზის და მელოდება. აუცილებლად დაგწერ ში. არ დაგივიწყებ.
და აუცილებლად აუცილებლად ვაიძულებ ჩემს თავს ვიმუშავო უფრო მეტი, რომ მივაღწიო უფრო მეტს, თორემ ძალიან გამიჭირდება ძირს დავარდნა და ფრთების მოტეხვა, მე ხომ ასე მიყვარს ფრენა და ვიცი... ვიცი ვერ გავუძლებ და სიცოცხლისგან დავიცლები.
No comments:
Post a Comment