ზამთრის პეიზაჟი

-სსსსს(ხარბად ჩავისუნთქე ჰაერი, ტუჩებიდან, კბილებში გავლილმა ქარის ნაწილმა უცნაური სს მაგავარი ხმა გამომაცემინა) ძალიან მცივა
-თითქმის მივედით
-რა მაგრად თოვს არა?!
-ჰოო ძალიან, მაგრამ მე ისეც მიჩვეული ვარ
-ჰო… თოვლს კიდე არაუშავს, ქარის გამო უფრო მცივა და სახეში მაყრის ამ ფანტელებს…
-უკვე მოვედით
-აქედან გადავიდეთ?!
-ჰო მოდი აქედან
-ააააა ნ. სად წამომიყვანე, ძალიან დიდი თოვლია… მუხლებმადე მწვდება…
-მეც არ ვიცოდი შორიდან არ ჩანდა ეგრე. წამო ჩქარა. ეს არის, უკვე მოვედით და არ დასველდები, ვერ მოასწრებ

66.6 FM ...

ახლა ყველას ძინავს. იცი მე ვერ ვცეკვავ ტანგოს. მე უბრალოდ ვცეკვავ. რითმებს ყვება ჩემი სხეულის ყოველი კუნთი. მე ვცეკვავ. ჩემს პატარა ოთახში. ფანჯრიდან მოსჩანს ჩემი ქალაქის სატელევიზიო ანძა. მასზე დამაგრებული ნათურები, ღამის სიბნელეში ანათებენ. მომწონს ეს ნათურები. შენთან კი შეიძლება ისე ანათებს, რომ ფარდებს თუ არ წევ ნერვებსაც კი გიშლის. მე ვფქირობ სანატრელო შენზე. ამ წამს მარტო მე და შენ ვართ. და მუსიკა. ეს მუსიკა კი ბევრთან არის. მაგრამ ყველა ვერ ცეკვავს, ყველა ვერ ოცნებობს, ყველას არ შეუძლია ჩემსავით ერთი პატარა სამყარო ჰქონდეს, სადაც შენ თან ხარ და თან არც ხარ. ჩემი ყურსასმენებით, მხოლოდ მე ვარ ჩემს სამყაროში და კიდევ ის ბევრი სხვა ვინც ამ FM-ს უსმენს, ამ ტალღაზე. ერთი ჰანგები გვაერთიანებს თითქოს, მაგრამ ჩვენ ერთმანეთის შესახებ არვიცით. არა ვიცით, რომ ვუსმენთ და ვტკბებით და ვცეკვავთ უაზროდ იმიტომ რომ ჩვენ გვიახარია, ან უბრალოდ თვალებს ვხუჭავთ და უბრალოდ ვუსმენთ.

თავის უფალი

ხშირად ვუსვამ ჩემს თავს შეკითხვას, თუ ვინ ვარ მე და ვინ არიან ადამიანები... დილით მზის კაშკაშა სხვიები ანათებენ ჩემს ოთახს, ხან რაც ანათებენ,მზე მიხარია... გავხედავ ღუბლებს და მინდა ფრთები მქონდეს, რომ შორს გავფრინდე... ხანდახან ვგიჟობ... ვემორჩილები სურვილს, ვნებას, ოცნებას, ქარს... ვუყურებ ღრუბლებს და ვოცნებობ, ვიფიქრებ სურვილებს... ხან ისიც კი არ ვიცი გიჟი ვარ თუ ნორმალური... ხან ყვირილი მინდება, ხანაც ცეკვა... ხან ზღვას ველაპარაკები, ჩემს მეგობარს... საკვრიველია არა?! ზღვა ჩემი მეგობარია... მე და ზღვა ხშირად ვსაუბრობთ, მიყვება თავის ამბებს და მეც ვუზაირებ ჩემს დარდებს, ჩემი სულის ფიქრებს... ხან სრულიად უცნობ ადამიანებს ვესაუბრები, ხანაც ქარს ვუჩურჩულებ... კაშკაშა მზე, რომ ამოვა, ცაზე ლამაზი ღრუბლები იხატება... გინახავთ ღრუბლების სამყარო?! ბამბიქულა, ლამაზი ღრუბლები... ჰამბურგი-პრაღის თვითმფრინავი აიჭრება, აპობს ჰაერს და ეშვებით ლამაზი ღრუბლების სამყაროში, აქ ღრუბლების მთელი ზღვაა, ქვევით მოსჩანს ელბა, გველივით დაკლაკნილა... ღრუბლებს მზე გადმყურებს, დიდი ოქროსფერი დისკო... ჩვენ ღრუბლების სამეფოს დავყურებთ ზევიდან და ჩერდება წამი... გაიყინა მეხსიერებაში... და... და ცხელ გულს ცივად ეწვეთება, გამდნარი მოგონების წვეთები... რჩება მოგნებაში და რჩება ყველაფერი... დრო ჩემს მოგონებებსაც არ დაინდობს, რამეთუ მე არასოდეს არ დამინდობს... არაფერს ინდობს დრო, არც პირამიდებს... არც მე და არც შენ არ დაგინდობს...