მივდიოდი და ვფიქრობდი. მე არ მივდიოდი, მატარებელი მიდიოდა. არა რა თქმა უნდა მეც მივდიოდი, იმიტომ რომ ჩემი მატარბელიც მიდიოდა. რა ლამაზი იყო ჩამავალი მზე. ხეები, პაწია სახლები, ძაღლები, ადამიანები და ტოტებს იქედან გამოქცეული მზის სხივები .
დრო როცა ყველაფერი გიხარია, როცა ყვირილი გინდება. მაშინაც კი როცა შენს ცხოვრებაში დომხალია. უბრალოდ იმედით გავსებს ეს პეიზაჟი, წამის მეასედსებში ფიქრობ, რომ ყველაფერი შეიცვლება, რომ აღარაფერი აღარ იქნება ისე, ნეტა დრო გააჩერდეს ან ნეტა ყველაფერი შეიცვალოს.
